lunes, 4 de febrero de 2013

Vuelvo a correr (pero por montaña)

En el último turonet antes de noupins. 10km y 485m acumulado.
¡Buenas a tod@s!,

Este año ha empezado algo diferente que el anterior, un par de noticias y también algunas sensaciones me obligaron a cambiar un poco el chip del ciclismo. Lo cierto es que el año pasado fue el año que más veces salí, 112 días de 365 que tiene el año. Fue el año que hice más kilómetros, y eso que en 2009 hice el Camino de Santiago (unos 550km).

Así que me había cogido casi el 2013 como un reto y casi como una obsesión, pero decidí bajar el ritmo de bici y encontrar otro deporte que me echara un cable con los horarios, que este año se apretarán aun más, así que, como todo en esta vida, al final he encontrado un deporte que se adapta a mi y yo a él.

A principio de año ya salí con mis zapatillas de runner por el paseo marítimo a echar un par de sesiones (de 30 minutos cada una), pero no me veía otra vez corriendo por asfalto, por pueblo o por paseo marítimo. Cierto que es un deporte fácil, ya que te pones las bambas y sales pitando, pero es que no me motiva para nada. Monótono, duro (la pisada se hace siempre con suelo firme) y posturalmente agotador.

Mientras corría por la playa me acordé de algunas pocas veces que había ido a la montaña a correr (con las zapatillas normales) y que había hecho un pequeño circuito por el GR92 (Conreria, Noupins, Alella Park, Turó de Galzeran...). Así que dije, por qué no? investigué qué zapatillas habían y vi que correr por la montaña, ahora se llama "Trail Running", si es que somos muy modernos... y en un par de días ya tenía unas que me iban a ayudar a tener un control y agarre suficientes como para disfrutar por la montaña. Las elegidas fueron unas Adidas Kanadia TR 4.


Ya he salido unas cuantas veces y he hecho recorridos de todo tipo. Unos más pisteros, otros más de sendero y otros con subidas fuertes y tengo que reconocer que estoy emocionado y a la vez contento por haber encontrado un deporte que me ayude a lo que realmente me gusta a mi... y es estar en la montaña.

El correr por la montaña es mucho más dinámico y mucho más entretenido que correr por asfalto. Posturalmente es mucho más activo y te obliga a tener y a desarrollar una técnica que hace que este deporte me aporte muchos más alicientes. A parte de que estas en un entorno en el que te sientes mucho más cómodo... poco ruido, poca polución, poca gente...

Estos días me he querido probar en diferentes situaciones y después de haber pasado unas agujetas absolutamente demenciales en los cuadríceps, ahora ya me noto más suelto y disfrutando cada día más. Y es que subir por pista requiere de ir con pasos más cortos para no quemarse, subir por trialeras requiere una fuerza bruta descomunal, bajar por ellas requiere un control y una rapidez excelentes y bajar por pista requiere adaptarse al desnivel de cada momento para ser más eficiente y seguro.

Correr por la montaña me esta ayudando a profundizar más en el terreno en que me muevo (Tiana, Badalona, Alella) ya que trialeras que en bici es imposible subirlas, andando o corriendo se pueden hacer, por lo que se te abren nuevas vías. Amén de que corriendo, al pasar todo más lento te hace ver muchos senderos que jamás habías visto.

Estoy haciendo salidas actualmente de unos 50 minutos y en ellas estoy recorriendo distancias de entre 6,5 y 9km y con desniveles entre 150-300m, depende de la ruta. Al final, entre subir en coche a la Conreria, hacer tus 50 minutos y bajar, te requiere de 1:15h a lo sumo, que comparadas con las casi 4h que dedico a la bici (entre vestirte, salir, estirar, ducharte...) se vuelven un buen aliado en días muy ajetreados o llenos de obligaciones familiares y laborales.

Así es cómo he decidido abrir una nueva sección en mi blog para compartir estas pequeñas rutas que hago. Espero que os gusten y que os motiven a probar esta disciplina. Es adictiva.

Para empezar os pongo una par foto de ayer domingo donde subí desde el parc del tramvia hasta noupins y bajé por la trialera de Can Ballús. Me llevé la mochila con agua y me llevé las zapatillas de run también porque los últimos km son de asfalto y no quiero destrozar las de trail. Subí por el sendero del campo de fútbol de la Virreina y por el mirador de Alella. La subida es muy dura y hay que ir controlando muy bien la velocidad sino queremos quemarnos. Salí sobre las 17h y me paré varias veces a hacer fotos. Me resulta más natural pararme cuando corres que con bici, y ayer fue un día increíble para subir... el sol se iba poniendo y dejaba unos tonos dorados en toda la montaña de Tiana que eran para pintar un cuadro. En breve ire poniendo mis rutas habituales y otras que vaya descubriendo.

Por cierto, en total he invertido 100 euros en material. Una camiseta de invierno, unas mallas largas y las zapatillas. La térmica interior la tengo de la bici y los gorros y buff's igual ;-)

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Una excelente forma de no perder forma cuando se dispone de poco tiempo.

Margarida i Pere dijo...

David, has escrit el que jo també penso, però no sabria escriure tan bé. Quan ho llegia, pensava que tot m'havia passat a mi també...
Ara surto a caminar. Fa un anyet que vaig començar i també estic enganxat. M'agrada explorar caminets nous al costat de casa (encara en trobo!) o més lluny, sentint només el soroll de les sabates, que procuro no sigui fort, el cant dels ocells, el vent a la cara, el silenci quan m'aturo. En fi, un privilegi poder fer-ho.

David dijo...

Cert, hi ha milers de corriols. Ara es tracta de fer un bon mapa de corriols de la zona hehe.